Ο Αγνοούμενος Ανθυπολοχαγός Κωνσταντίνος Παπαπαύλου.

Κανένας από μας του Μηχανικού δεν θα ξεχάσει ποτέ τους 31 αξιωματικούς, υπαξιωματικούς και στρατιώτες του 70 ΤΜΧ που χάθηκαν μαχόμενοι στις 6 Αυγούστου 1974 στην Λάπηθο. Αποφασισμένοι να ολοκληρώσουν την αποστολή ναρκοθέτησης της περιοχής Καραβά - Λαπήθου που άρχισε στις 5/8/1974 παρέμειναν μπροστά από την πρώτη γραμμή μέχρι την στιγμή που εκδηλώθηκε η γιγαντιαία επιχείρηση του τουρκικού στρατού για την κατάληψη των 2 κωμοπόλεων.

Ο ανθυπολοχαγός Κωνσταντίνος Παπαπαύλου, μαζί με τον ανθυπολοχαγό Μάριο Φυσεντζίδη και τον ΔΕΑ Σαμψών Μιχαήλ τέθηκαν επικεφαλής των ανδρών τους σε μια προσπάθεια απεγκλωβισμού και διαφυγής πεζή από τον τουρκικό κλοιό. Τι ακριβώς συνέβη κατά την διαφυγή των τριών διμοιριών δεν είναι πλήρως γνωστό, (περισσότερες πληροφορίες έχουμε για την διμοιρία του Μάριου Φυσεντζίδη http://phivosnicolaides.blogspot.com/2010/10/blog-post_30.html). Δυστυχώς μέχρι σήμερα έχει γνωσθεί η τύχη μόνο τεσσάρων από τους αγνοουμένους μας.

Ο αδελφός του χαμένου ανθυπολοχαγού Κωνσταντίνου Παπαύλου, ο Υποστράτηγος ε.α. Γεώργιος Παπαύλου, πρώην Διοικητής Μηχανικού και πρώην Διοικητής Εθνοφυλακής, μας απέστειλε φωτογραφίες από παλαιότερες εποχές όταν οι αδελφοί Παπαπαύλου υπηρετούσαν με περηφάνεια την στρατιωτική τους θητεία.  Φωτογραφίες από μια περίοδο στην οποία και πάλι υπήρξε ένταση και παρολίγον πολεμική σύγκρουση με αφορμή τα γεγονότα της Κοφίνου.

Οι αδελφοί Παπαπαύλου δεν μπορούσαν βέβαια να λείψουν και από το προσκλητήριο της Πατρίδας την 20η Ιουλίου 1974, όταν κατετάγησαν ώς έφεδροι ανθυπολοχαγοί στο 70 ΤΜΧ και ανέλαβαν αμέσως τις αποστολές που τους ανατέθηκαν. Δυστυχώς η οικογένεια Παπαπαύλου πλήρωσε βαρύ τίμημα υπηρετώντας την Πατρίδα.

Ο ΔΕΑ ΜΧ Κωνσταντίνος Παπαπαύλου της 67 Β' ΕΣΣΟ.

Οι νεοσύλλεκτοι Μηχανικού της 67 Β' ΕΣΣΟ όταν το ΚΕΝ Μηχανικού έδρευε στο στρατόπεδο Λοχαγού Βασιλείου Καποτά! Αριστερά, όρθιος ο τότε ΔΕΑ ΜΧ της 66 Β' ΕΣΣΟ, μετέπειτα υποστράτηγος Γεώργιος Παπαπαύλου, δεξιά όρθιος ο εκπαιδευτής κληρωτός λοχίας Χρίστος Ποδηναράς και τρίτος από αριστερά καθήμενος ο στρατιώτης Χατζηλύρας.

Σχολή Μηχανικού, Λουτράκι φθινόπωρο 1967, κάθήμενος, πρώτος από δεξιά ο ΥΕΑ Κωνσταντίνος Παπαπαύλου.

Αθήνα φθινόπωρο 1967, έξοδος των ΥΕΑ, πρώτος από αριστερά ο ΥΕΑ Κωνσταντίνος Παπαπαύλου.

Σχολή Μηχανικού, Λουτράκι φθινόπωρο 1967, πρώτος από δεξιά ο ΥΕΑ Κωνσταντίνος Παπαπαύλου.

Ευχαριστούμε θερμώς τον Υποστράτηγο Γεώργιο Παπαπαύλου για την αποστολή των φωτογραφιών.

Αυξέντης Αργυρού του Ευαγγέλου, ο οδηγός των ΣΕΜ που έμεινε για πάντα στο Μηχανικό!

5 Αυγούστου 2012, μετά το μνημόσυνο των πεσόντων του 70 Τάγματος Μηχανικού και της Διμοιρίας Μηχανικού της ΕΛΔΥΚ οι παριστάμενοι έφεδροι, οι πιο πολλοί βετεράνοι του 1974, σχηματίζουν τα καθιερωμένα πηγαδάκια. Χειραψίες, αγκαλιές, πειράγματα και η συγκίνηση διάχυτη και ορατή παντού! Η ονομαστική αναφορά στα χαμένα αδέλφια μας έχει αφήσει ακόμα μερικά μάτια υγρά!
Κάθε χρόνο η σύναξη αυτή λειτουργεί σαν συντηρητικό της πικρής μνήμης των χαμένων αδελφών μας και συγχρόνως σαν λυτρωτικό φάρμακο για μας τους επιζώντες που ξέρουμε ότι η θυσία τους δεν πήγε χαμένη! Για να έχουμε σήμερα εμείς Ζωή και Πατρίδα.

- Ποιος είναι αυτός, τον αναγνωρίζεις;

Το πρόσωπο του ασπρομάλλη «νεαρού» γνωστό, χαραγμένο στην μνήμη, του Μηχανικού πάντως δεν θυμόμουν να είναι.

- Είμαι ο Αυξέντης ο οδηγός!

Το μυαλό ταξίδεψε αστραπιαία 38 χρόνια πίσω. Το βράδυ της 19/7/1974, στο στρατόπεδο του 70 ΤΜΧ εμείς είχαμε πάρει ήδη εντολή να πάμε στην Κερύνεια και το φορτηγό Bedford ΕΦ61 του Σώματος Εφοδιασμού Μεταφορών, μαζί με τον Σεμιτζή οδηγό του, μας περίμενε σταθμευμένο στην πλατεία του τάγματος. Και ήταν αναμενόμενο αφού τα δικά μας φορτηγά ήταν κυριολεκτικά άχρηστα και δεν θα κατάφερναν να μας μεταφέρουν πουθενά!
18 άτομα μπήκαμε στο τροποποιημένο πυροσβεστικό όχημα που είχε αγορασθεί από τις Αγγλικές Βάσεις ως ΠΟΕ και είχε μετατραπεί, αφού είχε αφαιρεθεί το βυτίο, σε γενικής χρήσεως φορτηγό το οποίο διέθετε και άνετη καμπίνα για το προσωπικό!

 - Είμαι ο Αυξέντης ο οδηγός των ΣΕΜ! μας συστήθηκε και τότε ο νεαρός στρατιώτης.

Ο Αυξέντης θα απολυόταν στις 20 Ιουλίου 1974 μετά από μια ήσυχη θητεία στα ΣΕΜ. Η μοίρα του επεφύλαξε άλλη συνέχεια! Από το βράδυ της 19ης Ιουλίου βρέθηκε στην Κερύνεια με γεμάτο το φορτηγό στρατιώτες του Μηχανικού, νάρκες και εκρηκτικά! Αποστολές ναρκοθέτησης μέσα στην νύκτα, απόκρυψη και παραλλαγή του φορτηγού μέσα σε 2-3 λεπτά όπου και αν σταματούσαμε, αποδράσεις σαν από ταινία, από Κερύνεια το μεσημέρι της 22/7/1974 με την αεροπορία από πάνω μας και τα οχήματα γεμάτα νάρκες και τόνους εκρηκτικών, απόδραση μέσα από τον Τουρκικό κλοιό στον Άγιο Επίκτητο την ώρα που σουρούπωνε στις 2/8/1974 και η τελική πορεία, στις 14/8/1974 προς Χαλεύκα, Λευκόνοικο, Αμμόχωστο, Δερύνεια και Λάρνακα, αποφεύγοντας τον εγκλωβισμό του αποσπάσματος μας στα υψώματα της Κλεπίνης.
Ούτε το επίθετο του Αυξέντη δεν ρωτήσαμε να μάθουμε τότε. Ο Σεμιτζής οδηγός μας που βοηθούσε και στις ναρκοθετήσεις (!) «για να τελειώνουμε» και να μην μας βρίσκει το πρώτο φως της ημέρας μπροστά από τις γραμμές μας!

38 χρόνια μετά ο Αυξέντης βρέθηκε και πάλι μαζί μας! Ειδικότης Εφοδιασμός-Μεταφορές-Μηχανικό! Σε ευχαριστούμε Αυξέντη Αργυρού του Ευαγγέλου!